|
31 Juli 2010
Iedere schaker kende iedere officiële wereldkampioen, van de eerste, de Oostenrijker Wilhelm Steinitz 1886, tot en met de dertiende, de Rus Gary Kasparov 1993. De wereldkampioenen waren de besten in hun tijd en spraken tot de verbeelding. Maar dan wordt het wat wazig. Kasparov won weliswaar de WK-tweekamp van Nigel Short in 1993 maar hij stelde zichzelf tevens buiten de wereldschaakbond FIDE. Hij noemde zich ‘wereldkampioen klassiek schaak’ wat hij bleef tot 2000. Toen nam Vladimir Kramnik die titel van hem over tot 2006 en daarna is die aparte categorie weer verdwenen. De FIDE organiseerde in 1993 als antwoord op de treurige maar spectaculaire actie van Kasparov (“Een domme daad, had ik niet moeten doen” oordeelde Kasparov later) een eigen WK tussen de verliezende halve finalisten Anatoli Karpov en Jan Timman. Karpov werd weer wereldkampioen van 1993-1998 maar hij was niet de sterkste speler en daarom bleef hij wazig. Met de volgende kampioen heb ik nog meer moeite: de Rus Alexander Kalifman 1999. Hij bleef een jaar kampioen maar heeft daarvoor en daarna weinig indrukwekkends laten zien. Omdat Kasparov de sterkste bleef tot zijn allerlaatste partij in 2005 zijn alle kampioenen in die tijd geen echte kampioenen. Viswanathan Anand 2000, Ruslan Ponomariov 2002, Rustam Kazimdzjanov 2004. Pas als Kasparov zich definitief uit het wedstrijdschaak terugtrekt krijgen de wereldkampioenen weer kleur. Veselin Topalov 2005, Vladimir Kramnik 2006 en Viswanathan Anand 2007 tot heden, waren onbetwist de besten onder hun gelijken. Ruslan Ponomariov werd wereldkampioen in 2002 toen de FIDE experimenteerde met ingekorte bedenktijden in een knock-out formule. Hij was nog jong, pas achttien jaar, en kon met de gewijzigde formule het beste omgaan. Maar ook voor hem gold, net zoals bij Kalifman, dat het wereldkampioenschap zijn enige uitschieter was. Daar is nu een verandering in gekomen. Het supersterke toernooi in Dortmund, dit jaar voor de 38e keer gehouden, heeft als einduitslag 1. R. Ponomariov 6,5/10 De zes deelnemers speelden twee keer tegen elkaar, met wit en zwart. Remises mochten niet worden aangeboden, men moest doorspelen tot er geen winst meer mogelijk was of dat een stelling drie keer werd herhaald. In de voorlaatste ronde leidde Ponomariov het veld met een punt voorsprong op naaste achtervolger Mamedyarov. Die probeerde het met alle kracht. S. Mamedyarov – R. Ponomariov |
Wilhelm Steinitz, de eerste officiele wereldkampioen