door Hans Böhm
“Dat is niet typisch mannelijk, zo reageer jij”, zei ze met nadruk. Ik ging gelijk wat rechter op zitten en spitste de oren. Sinds ik deze columnreeks begonnen ben, neem ik alle gesprekken die over het spanningsveld tussen mannen en vrouwen gaan als een spons op. We zaten in een genoeglijke nazit van een diner. Ik was zelf bewust begonnen over dat spanningsveld, want je weet maar nooit of er niet zomaar iets bruikbaars uit de lucht komt vallen. Na wat minder aansprekende voorbeelden was het raak! Het ging over de zoon, die zich in de turbulente periode bevond van voor zichzelf zorgen, carrière maken en een levenspartner zoeken. In al die disciplines moet je in het begin veel overwerken en dan wil het boodschappen doen nogal eens in de verdrukking komen. Hierover ging ons tafelgesprek. De moeder zag er geen enkel probleem in om gelijk het boodschappenlijstje van de zoon mee te nemen, ‘ik rijd er toch bijna langs’. De vader vond dat ook zoiets triviaals als boodschappen doen, hoort bij de sores van het leven en die moet iedereen zelf oplossen.
Als eerste beeld schoot me de leeuw voor de geest die de puberende jongens zijn territorium uitjaagt. Maar mijn herinnering had nog iets mooiers klaar liggen. Het was zo’n Animal Planet documentaire waar je invalt en die je wilt uitzien, ook al heb je wat anders gepland. Het begon in een nest op een rotsrichel, hoog tegen een ontoegankelijke bergwand aan, beneden een woest landschap. Moeder condor was net bezig haar ei te leggen en dat deed ze maar eens in de twee jaar. Vader bracht ’s avonds een lammetje mee. Je leefde met de familie condor mee: het eizitten, de geboorte ( je zag de ongeborene stuiptrekken in het ei), de eerste stapjes van het jong, de klapwiekoefeningen en de allereerste vlucht die goed móet gaan want de berg is hoog en hard. Ik was net opgelucht omdat alles op z’n pootjes terecht was gekomen toen papacondor een eerste uitval deed naar zijn zoon. We waren weer een tijdje verder en het jong moest kennelijk op eigen vleugels leren vliegen. Hij werd geëscorteerd tot aan de grens van het vertrouwde territorium, een paar kilometer verderop en daar achter gelaten. “Het leven is hard”, denk je dan en je zag condortje ineengedoken zitten miezen. Maar toen gebeurde er iets totaal onverwachts. Diezelfde avond bracht zijn vader hem een konijn op zijn zelf gevonden stek. “Daar zit mamacondor achter”, dacht ik gelijk.
Dat wegjagen van jongen wordt altijd gedaan door de vaders. Wat is dat toch met ons? Daar komen kennelijk oergevoelens in het spel, niet te stuiten, niet te dwingen, die het denken in een bepaalde richting sturen. En daardoor het handelen. Het is geen weloverwogen keuze en het is maar de vraag welke methode het beste past in welke situatie en bij welk kind. Beide ouders hebben het beste voor met hun kinderen, daar niet van, de intentie van helpen is dezelfde maar de uitwerking is faliekant anders.