door Hans Böhm
“Ja, Tim heeft dat ook, woont inmiddels al weer een half jaar op zichzelf maar dumpte gisteren, doet hij wel vaker op maandag, de was van de week en dan is het de bedoeling dat hij die woensdag weer op kan halen en het liefst ..” hier pauzeert ze even omdat een onbekende hond nogal agressief aan komt lopen. Bijna iedere morgen in de afgelopen elf jaren loop ik met een groepje hondenbezitters. Het zijn verder allemaal vrouwen en ik luister meer dan ik praat; dat komt ook door het moment van de dag. De ochtend leent zich goed voor het ordenen van alle gedachten die in de nacht zijn gehusseld.
Max, onze witte Golden Retriever, ging tot vorig jaar overal enthousiast op in, vooral bij de teefjes. De laatste tijd loopt hij meer op zichzelf. De honden, zo’n vijftien in afwisselende samenstelling, kennen elkaar van jongs af aan, er wordt zelden gevochten, het blijft bij rouwdouwen. We lopen altijd in cirkels op het beboste weilandje, soms met de klok mee soms er tegenin, de honden bepalen de richting. De gesprekken zijn een bonte verzameling vertellingen, die ieder op zich staan, slechts met elkaar verbonden door dezelfde soort emotie. Deze ochtend is de emotie ‘moeilijkheden-met-de-volwassen-kinderen’.
Het eerste verhaal, waar ik halverwege bij aansluit, gaat over studerende kinderen die in het weekend het ouderlijk huis gebruiken voor feesten. Dan lopen er onbekende mensen door het huis, die weliswaar vriendelijk ‘dag mevrouw’ zeggen, maar toch. De drankvoorraad wordt zwaar aangesproken, het blijft ’s nachts lang onrustig en ’s ochtends is de badkamer bezet. Ik denk met het verhaal mee. Bij ‘dag mevrouw’ heb ik niet direct een oplossing maar die drankvoorraad zou ik beperken tot een paar kratjes pils en een paar flessen wijn. Maar het volgende verhaal is al begonnen.
Het gaat over een moeizame relatie, aan/uit, waarbij de lieve dochter geestelijk onder druk staat. Soms ontvlucht ze de spanningen en keert terug naar het ouderlijk huis. Goede, lange gesprekken, vertrouwde warmte en dan gaat ze na een paar dagen weer, terug naar de problemen. Het verhaal wordt goed verteld, je kunt je makkelijk verplaatsen in alle rollen. Het is menselijk drama, dat nou eenmaal niet gelijkelijk verdeeld is, denk ik. Maar het volgende verhaal is al weer begonnen.
De verhalen volgen elkaar op, er komen geen oplossingen voorbij, daar wordt het ook niet voor verteld. Als iemand de groep verlaat klinkt er een vrolijk ’tot morgen’, je ziet dat de wandeling goed heeft gedaan. Na een paar rondjes verlaten Max en ik de groep en loop ik verwonderd, nog steeds, terug naar huis. Ik heb niet veel gezegd. Dat is meer een kwestie van schade en schande dan van wijsheid. In de loop der jaren temperde ik mijn natuurlijke neiging om spontaan met goede raad te reageren (mijn Leny: “Daar ga je weer, laat mij nou eerst m’n verhaal vertellen”). Ik ben een man en denk in oplossingen en praat daar dan over door. Zo zou het gaan in een gezelschap mannen maar daar zitten vrouwen kennelijk niet op te wachten.