Ik ben de vrouw die ik had willen zijn

door Hans Böhm
“Ik wil jullie iets leuks vertellen, ik dacht dat je een klompvoet had”, en ze lachte haar tanden bloot. We waren net gaan staan omdat er wat nieuwe gasten binnenkwamen en toen kwam de mooie dame met het diepe decolleté speciaal naar ons toe om haar binnenpretje te delen. Zij had ons daarvoor naast elkaar zien zitten bij de grote open haard en mijn schoen was onder de jurk van Leny uit gekomen. We kregen een verhaal te horen waarvan je hoopt dat je zoiets bij iedere nieuwe ontmoeting overkomt. De dame had precies een jaar geleden een stroke, een hersenklap, gehad. Zomaar. Ze had een week in coma gelegen en toen ze weer bij bewustzijn kwam waren er vele zaken drastisch veranderd. Terwijl ze praatte zag ik een lichte hapering aan de rechterkant van de mond. Dat was veel erger geweest maar inmiddels was het bijna onder controle. Zij kon weliswaar goed zien maar ze miste diepte, perspectief. Vroeger, vóór de stroke, rookte ze twee pakjes per dag gedurende twintig jaar, vanaf die ingrijpende gebeurtenis was de verslaving in een klap verdwenen. Ze rookte niet meer, taalde er niet naar, maar vond het grappig dat ze de geur aangenaam vond. Dat verwacht je juist niet. Er liep een vrouw langs met een korte broek waaruit mooie benen staken. “Mooie benen” zei ik. “Dat wel maar zij is te oud voor die broeklengte”, zei ze en gelijk daar achteraan: “Dat zou ik vroeger nooit gezegd hebben maar ik ben directer geworden, meer assertief, tegen iedereen. Niet onredelijk of onvriendelijk bedoeld, ik zeg gewoon wat ik denk.” Het kwam er feitelijk op neer dat die stroke een geschenk was. Ze was veel bewuster nu, van alles, ook van haar eigen functioneren. En ze was over het geheel genomen gelukkiger. Toen kwam er een zin die nog steeds in mijn hoofd zit en soms zomaar naar boven komt. Een zin die goed genoeg is voor de titel van een autobiografisch boek. Ze zei: “Ik ben de vrouw die ik had willen zijn”, met een lach maar doodserieus.

Wat een verhaal, zo wil iedereen wel een stroke hebben. Vanwege al die positieve effecten vroegen we of zij zich had laten onderzoeken door psychiaters en neurologen. Er moeten verbindingen in haar hersens tot stand zijn gekomen die verregaande invloed hebben op gedrag en denken en zelfs op verslaving. Als die verbinding bekend is kunnen veel mensen daar plezier van hebben. Dat zou een enorme stap voorwaarts zijn in kennis over de mens. Maar helaas hadden die onderzoekingen toen niet plaats gevonden en nu kon je niet meer meten hoe het verschil met toen is. Zouden de hersenhelften elkaars taken hebben overgenomen? Als rechts, de creatieve kant, en links, de rationele kant, de taken gaan herverdelen dan krijg je onverwachte resultaten. We gisten maar wat. We hielden makkelijk de losse toon vast bij dat zware onderwerp.

Later stond ik aan de bar toevallig samen met haar man te wachten op een biertje. “Gefeliciteerd met je nieuwe vrouw”, zei ik gemeend.

Dit bericht is geplaatst in Vrouwenblad Midi. Bookmark de permalink.

Geef een reactie