Hij begint op m’n zenuwen te werken

door Hans Böhm
“Hij begint op m’n zenuwen te werken, ik weet niet waar dit op uitdraait”, zegt ze half hardop. Het is meer dan een mededeling, het klinkt ook als een vaststelling van een gedachteproces dat al veel langer bezig is. Ik zit aan de belendende tafel met m’n rug naar de twee vrouwen toe en hoor flarden van het gesprek. De man over wie het gaat komt er niet goed af. Hij heeft dan weliswaar zijn leven lang gewerkt maar daar zit tevens de oorzaak van het probleem. Hij heeft kennelijk nooit geleerd om iets voor zichzelf met zijn vrije tijd te doen en de laatste tijd heeft hij alleen maar vrije tijd. Aan de stem te horen schat ik de klagende vrouw op zestig en later, als ik genoeg heb gehoord zal ik zien dat dat ongeveer wel klopt. Maar voorlopig draai ik me niet om want dat zou het relaas kunnen verstoren.

De vrouw is met van alles bezig, dat is wel duidelijk. Ze zit op schilderles en doet iets voor de hulpbehoevende medemens en overweegt Spaanse les, en zij heeft geen zin meer om altijd maar klaar te staan. Ze is moe van verzorgen. Na een tijdje blijkt overigens dat de kinderen ook nog steeds teveel vragen. Geen kwaad woord over de kleinkinderen, maar de eigen kinderen komen er bijna net zo bekaaid vanaf als haar gepensioneerde man. “Ik zit elke dag met allemaal volwassenen om me heen die ik moet verzorgen. Ik ben zuster Beppie niet. Ik wil ook een leven.”

De andere vrouw gaat in alles mee, ze ondersteunt het verhaal met ’tuurlijk, tuurlijk’ en ‘je hebt groot gelijk’ en ‘zou ik ook doen’. Het lijkt de beste reactie op dit moment, want tegen zo’n tirade is geen kruid gewassen. En wie zit er te wachten op relativerende opmerkingen als je je hart lucht? Er zijn ook mensen die spelen altijd de advocaat van de duivel, die nemen het op voor degene waarover geklaagd wordt. Alsof ze zelf worden aangevallen, of dat ze kunnen doorvoelen waar het precies over gaat. Dan moet de verteller zich constant verdedigen en loopt de vaart uit het gesprek. De beste reactie is een juiste mix van meegaan en af en toe wat afremmen.

Ik ga mij natuurlijk ook niet bemoeien met het intieme gesprek maar als je toevallig een keer de statistieken van scheiden boven de 50 jaar hebt gezien dan weet je dat het initiatief twee van de drie keer van de vrouw komt. Dat onthoud ik, juist omdat ik de verkeerde gedachte had dat het de mannen waren die voor een jong ding gingen. Voor de seks in het begin en voor de status op de lange termijn, alhoewel die termijn soms tegenvalt. Ik ken toevallig een paar voorbeelden uit de kennissenkring, wie niet?

Het is dus meer de vrouw die een ander leven wil en ik ben daar een beetje jaloers op. Kennelijk heeft de vrouw meer het vermogen en de energie dan de man om een nieuwe weg in te slaan op een later moment in het leven.

Dit bericht is geplaatst in Vrouwenblad Midi. Bookmark de permalink.

Geef een reactie